1زمینه و هدف: زخم های گوارشی به دلیل عدم تعادل بین مکانیسم های دفاعی مخاط معده و نیروهای آسیب زننده به ویژه اسید معده و پپسین اتفاق می افتند. 14%-2 زخم ها در نهایت سوراخ می شوند. از اتیولوژی های مهم در این رابطه می توان استفاده از داروهای ضدالتهاب غیراستروییدی، استروییدها، استعمال سیگار، هلیکوباکترپیلوری و رژیم غذایی پر نمک را نام برد. روش بررسی: در این مطالعه با بررسی فاکتورها و عوامل مرتبط با پرفوراسیون، اطلاعات بیماران مبتلا به زخم پپتیک مراجعه کننده به بیمارستان بهشتی از اردیبهشت 1398 تا بهمن 1400 مورد بررسی قرار گرفتند و به دو گروه مبتلا به پرفوراسیون و بدون پرفوراسیون تقسیم شدند. سپس متغیرهای سن، جنس، سیگار، مصرف داروی ضدالتهاب غیراستروییدی (NSAID) و اوپیوم، عفونت هلیکوباکترپیلوری و مصرف PPI و سابقه پیشین پپتیک اولسر در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: مصرف سیگار: در گروه بدون پرفوراسیون 6/29% سیگاری و در گروه پرفوره 4/50% سیگاری بودند. مصرف اوپیوم در افراد بدون پرفوراسیون حدود 6/15% و درگروه پرفوره حدود 3/33% بود. مصرف NSAID در گروه غیرپرفوره شیوع 6/35% و در گروه پرفوره شیوع 4/27% داشت. مصرف PPI در گروه بدون پرفوراسیون 7/46% و در گروه پرفوره 5/21% بود. شیوع عفونت H. pilory شیوع در گروه غیرپرفوره 2/45% و در گروه پرفوره 4/30% بود. سابقه پیشین PUD در گروه غیرپرفوره 3/56% و در گروه با پرفوراسیون 8/37% بود. نتیجه گیری: بین مصرف سیگار و اوپیوم در گروه پرفوره و غیرپرفوره مصرف PPI در این دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت به طورکلی شیوع PUD در جنس مرد در هر دو نوع پرفوره و غیرپرفوره بالاتر بود

مقدمه و هدف: مطالعات انجام شده بر روی مدل های حیوانی، تاثیر مفید سولفات روی بر بهبود زخم ها را نشان داده اند، اما تحقیقات محدودی در مورد تاثیر روی بر زخم معده و اثنی عشر بر روی انسان انجام شده است و میزان تاثیر آن در انسان نامشخص است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر سولفات روی بر بیماری زخم معده و اثنی عشر انجام گردید.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور بر روی افراد مراجعه کننده به درمانگاه آندوسکوپی بیمارستان بعثت سنندج در سال  1383ـ 1382 در دو گروه مداخله 46) نفر) و کنترل 58) نفر) انجام شد. بیماران در صورت داشتن زخم در معده و اثنی عشر وارد مطالعه شدند. به همه بیماران، درمان چهار دارویی شامل؛ آموکسی سیلین، مترونیدازول، امپرازول و بیسموت داده شد. کپسول سولفات روی به میزان یک کپسول 220 میلی گرمی به صورت یک روز در میان به رژیم دارویی گروه مداخله اضافه شد. از بیماران بعد از 4 هفته پرسشنامه مجدد تکمیل شده و آندوسکوپی مجدد نیز انجام گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزارSPSS  و شاخص های توصیفی و آزمون های آماری مجذور کای، فیشر و تی آنالیز گردید.یافته ها: دو گروه مداخله و کنترل از نظر عواملی مانند؛ محل سکونت، مصرف سیگار و الکل و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی و اندازه زخم قبل از درمان تفاوت معنی داری نداشتند. میانگین اندازه زخم در گروه مداخله قبل و بعد از درمان به ترتیب؛ 17.72±24.65 و 7.3±3.8 میلی متر و در گروه کنترل 21.22±22.51 و 10.8±5.7 میلی متر بود که بین گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: ترکیبات روی می تواند جزو داروهای موثر در بهبود پپتیک اولسر باشند و به ترمیم زخم ها کمک کنند، ولی انجام مطالعات بیشتر با دوزهای بالاتر جهت تعیین دوز موثر روی توصیه می گردد.

مقدمه و هدف: آلودگی با هلیکوباکتر پیلوری (H.pylori) یکی از شایع ترین عفونت های گوارشی در جهان به شمار می رود که می تواند باعث موارد پاتولوژیکی متفاوت، افزایش استرس اکسیداتیو و در نتیجه، پاسخ های التهابی در مخاط معده شود. تشخیص بیماری زایی H.pylori به دلیل تخمین خطر علائم بالینی، بسیار اهمیت دارد. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع ژن های cagA و vacA در عفونت H.pylori در بیماران با علائم بالینی متفاوت بود.مواد و روش ها: بیماران H.pylori مثبت شامل بیماران اولسر پپتیک (PUD) و غیراولسر پپتیک (NUD)، برای آزمایش های بعدی شامل واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای تعیین حضور ژن cagA و الل های vacA، آزمون وسترن بلاتینگ برای ردیابی آنتی بادی های IgG ضد پروتئین های VacA و CagA مورد استفاده قرار گرفتند.نتایج: زمانی که هر دو تست اوره آز و کشت باکتریایی به ترتیب نتایج مثبت و منفی داشتند، نمونه ها به عنوانH.pylori  مثبت ثبت شدند. الل های غالب vacA،s1  و m2 بودند. ارتباط معنی داری میان شیوع آنتی بادی ها ضد آنتی ژن های VacA و CagA یا حالات vacA و cagA و نتایج بالینی وجودنداشت.نتیجه گیری: در این مطالعه سویه های cagA مثبت غالب بوده، هر چند ارتباطی میان vacA و cagA با علائم بالینی و با پیشرفت PUD دیده نشد؛ به علاوه، آزمایش های سرولوژیکی مانند وسترن بلاتینگ در تشخیص افراد آلوده شده با سویه های H.pylori در PUD و NUD می تواند مفید باشد.

1زمینه و هدف: اولسر پپتیک یکی از بیماری­های شایع در تمام نقاط دنیا و در همه سنین می­باشد. حدود 5% بیماران مبتلا به اولسر پپتیک، در طول زندگی خود دچار عارضه پرفوراسیون می شوند که می تواند باعث عوارض و حتی مرگ و میر گردد. هدف از این مطالعه، تعیین مشخصات دموگرافیک بیماران با تشخیص اولسر پپتیک پرفوره در بیمارستان شهید بهشتی شهر کاشان می­باشد. روش ها: برای این مطالعه گزارش موارد، اطلاعات تمامی بیمارانی که از سال 1396 تا 1401 در بیمارستان شهید بهشتی شهر کاشان با تشخیص پپتیک اولسر پرفوره تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بصورت سرشماری، توسط پژوهشگر از پرونده بایگانی بیماران استخراج شد. سن و جنس بیماران، محل پرفوراسیون (معده یا دوئودنوم) و عوامل زمینه ای ثبت شدند و با نرم افزار SPSS نسخه 26 بررسی شدند. یافته ها: در این مطالعه 80 بیمار با زخم پپتیک پرفوره، 73.8% پرفوراسیون در دوازدهه (میانگین سنی 47.8 سال) و 26.3% در معده (میانگین سنی 49.4 سال) بررسی شدند. در گروه دوازدهه، مصرف سیگار (66.1% مقابل 47.6%) و مواد مخدر (32.2% مقابل 19%) بیشتر بود، درحالیکه سایر عوامل مانند مصرف NSAIDs، استروئیدها و بیماری قلبی-عروقی در هر دو گروه مشابه بود. زنان در هر دو گروه بیشتر از مردان بودند. نتیجه گیری: طبق یافته های حاضر زنان مبتلا به پرفوراسیون اولسر پپتیک، برخلاف مطالعات مشابه، از مردان بیشتر بوده است که علت آن می­تواند مصرف کمتر سیگار و الکل در مردان در مقایسه با سایر کشورها و از طرف دیگر مصرف زیاد داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی یا آسپیرین در جامعه مورد بررسی باشد.

سابقه ‏‏و‏ هدف: سوراخ شدن محل زخم معده (پرفوراسیون)، یک عارضه شایع زخم پپتیک است که درمان آن با روش های مختلف جراحی (ترمیم + واگوتومی - انترکتومی) انجام می شود. این شیوه جراحی علاوه بر ایجاد عوارض مختلف و دشواری های انجام آن باعث حذف هلیکوباکترپیلوری نیز نمی شود. موارد گزارش شده به بررسی اثر ترمیم ساده زخم پرفوره و تجویز داروهای ضد اسید و ضد هلیکوباکتر در درمان پرفوراسیون اولسر پپتیک می پردازد.گزارش موارد: در این مطالعه 10 بیمار مبتلا به اولسر پپتیک اثنی عشر مورد ارزیابی قرار گرفتند. به تمام بیماران پس از ترمیم ساده پرفوراسیون داروهای گوارشی (سایمتدین و امپرازول) و داروهای ضد هلیکوباکترپیلوری (مترونیدازول و آموکسی سیلین) تجویز شد و پس از 6 هفته تحت آندوسکوپی قرار گرفتند. تمام بیماران به درمان پاسخ داده و بهبود یافتند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، روش ساده دوختن محل پرفوراسیون همراه با درمان دارویی برای پرفوراسیون زخم اثنی عشر کافی بوده و نیاز به عمل جراحی بزرگ نمی باشد.

زمینه: اولسر پپتیک یکی از شایع ترین اختلالات دستگاه گوارش است و عارضه پرفوراسیون آن بیش ترین مرگ ومیر را دارد. تشخیص به موقع و درمان اورژانس آن باعث نجات جان بیمار خواهد شد.معرفی بیمار: پسر 13 ساله به علت درد شدید شکم که از سه ساعت قبل شروع شده بود به اورژانس مراجعه کرده بود. درد اطراف ناف از 3-2 روز قبل شروع شده و به تدریج در ربع تحتانی راست شکم لوکالیزه شده بود. معاینه شکم تندرنس و گاردینگ منتشر و ریباند تندرنس با تمرکز بیش تر در ربع تحتانی راست و سوپراپوبیک داشت.آزمایش خون لکوسیتوز را نشان داد. در گرافی قفسه سینه هوای آزاد زیر دیافراگم دیده شد. بیمار تحت لاپاراتومی اورژانس قرار گرفت آپاندیس ملتهب بود و سوراخی به قطر چهار میلی متر در قسمت اول دوازدهه مشهود بود. آپاندکتومی و ترمیم سوراخ دوازدهه به روش Omental patch انجام شد.نتیجه گیری: پرفوراسیون معده و دوازدهه در بیماران بدون سابقه قبلی بیماری معده و به خصوص در کودکان و نوجوانان که به علت بیماری دیگر شکم بستری می شوند و درد آن ها شدید و ناگهانی است باید در نظر گرفت.

زمینه و هدف پریتونیت یکی از مهم ترین علل جراحی اوژانس شکم می باشد که معمولا به دلیل پرفوراسیون احشاء داخل شکمی رخ می دهد. شرح مورد بیمار آقای 54 ساله ای می باشد که به دلیل درد منتشر شکم و عدم دفع گاز و مدفوع به اوژانس مراجعه نموده بود. در معاینه، بیمار تندرنس عمومی همراه با گاردینگ داشت و در گرافی انجام شده بیمار پنوموپریتوئن و در آزمایشات لکوسیتوز همراه شیفت به چپ داشت که تحت لاپاراتومی اورژانسی قرار گرفت. در بررسی انجام شده زخم پپتیک پره پیلوریک پرفوره معده و آپاندیسیت پرفوره داشت که آپاندکتومی صورت گرفت. بیمار پس از 5 روز با حال عمومی خوب پس از تحمل رژیم غذایی معمولی با رژیم دارویی هلیکوباکترپیلوری مرخص شد و در پیگیری و ویزیت بیمار در کلینیک حال عمومی بیمار خوب بود. نتیجه گیری در افرادی که به دلیل درد عمومی شکم مراجعه کرده و تحت لاپاراتومی قرار میگیرند و در بررسی اولیه یک پاتولوژی اولیه مشهوده میباشد، پیشنهاد می شود که سایر نواحی شکم نیز تحت بررسی قرار بگیرد.

مقدمه: کلستاز، نقص در ترشح صفرا به داخل دئودنوم است که به دو دسته مکانیکال و غیر مکانیکال تقسیم می شود، در صورتی که در ERCP شواهدی به نفع انسداد یا افزایش دیامتر مجاری صفراوی وجود داشته باشد، به نفع مکانیکال است، به علاوه کلستاز باعث عوارض متعدد و مختلف نیز می شود. یکی از این عوارض ایجاد ضایعات مخاطی پپتیک است که باعث خونریزی دستگاه گوارش و سوراخ شدگی و هرگونه انسداد ناشی از تنگی می شود، لذا این مطالعه با هدف تعیین فراوانی نسبی زخم پپتیک در انواع مختلف کلستاز انجام گردید.روش بررسی: این مطالعه از نوع case - control بود، 170 نفر که انسداد صفراوی آنها بر اساس شرح حال معاینه بالینی تست های عملکردی کبد و بررسی های رادیولوژیک و سرولوژیک اثبات شده بود، کاندید ERCP شدند. قبل از انجام ERCP داده های جمع آوری شده در پرسشنامه ثبت شد و به وسیله تست فیشر ارزیابی گردید. بیماران بر اساس سونوگرافی با اندازه گیری قطر مجرای مشترک به دو گروه مکانیکال 85) بیمار( و غیر مکانیکال (85 بیمار) تقسیم شدند و برای ارزیابی دقیق ضایعه مخاطی تحت اندوسکوپی قرار گرفتند.نتایج: فراوانی ضایعات مخاطی پپتیک در گروه کلستاز مکانیکال (شامل 36 بیمار،42.6 %) به صورت معنی داری بیشتر از فراوانی ضایعات مخاطی پپتیک در گروه کلستاز غیر مکانیکال (شامل 15 بیمار، 17.6%) بود (p£0.02). 51 نفر (%30) از کل بیماران مبتلا به کلستاز ضایعه مخاطی داشتند. از این بیماران 25 بیمار پپتیک اولسر داشتند که فراوانی دئودنال اولسر 17 مورد (68%) و زخم معده 8 مورد(%32)  بود(p£0.01) . تفاوت معنی داری بین زخم پپتیک دوازدهه در بیماران مبتلا به کلستاز مکانیکال 12 مورد (70.6%) زخم پپتیک دوازدهه در بیماران مبتلا به کلستاز غیر مکانیکال (5 مورد 29.4%) وجود داشت (p£0.01). بین فراوانی زخم دوازدهه (12 مورد، (%70.6 و زخم معده (5 مورد، 29.4%) در بیماران مبتلا به کلستاز مکانیکال تفاوت معنی داری وجود داشت (p£0.01) که این تفاوت در بیماران مبتلا به کلستاز غیر مکانیکال وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه به نظر می رسد که شیوع ضایعات مخاطی دئودنال و معده در انواع مختلف کلستاز نسبت به جمعیت عمومی بیشتر بوده و همچنین، شیوع ضایعات مخاطی دئودنوم در کلستاز مکانیکال نسبت به کلستاز غیرمکانیکال بیشتر می باشد.

هلیکوباکتر پیلوری از عوامل اتیولوژیک مهم در ایجاد عفونت مزمن مخاط معده، گاستریک مزمن، زخمهای پپتیک و سرطان معده در انسان است. هدف از این تحقیق تعیین مشخصات، خصوصیات آنتی ژنی و آنتی ژن غالب در آن می باشد که می تواند در بررسی پاسخ سیستم ایمنی نسبت به آن و تهیه واکسن موثر علیه آن راهگشا باشد.ابتدا بیوپسی معده بیماران مبتلا به اولسرپپتیک توسط پزشک متخصص تهیه و در شرایط استریل هموژنیزه شد بعد روی محیط کشت اختصاصی در شرایط میکروآئروفیلیک کشت گردید. سپس از کلنی های خالص محیط کشت 25 مورد هلیکوباکترپیلوری برداشت شد و با استفاده از عمل سونیکاسیون (sonication) به حالت سوسپانسیون درآمد. با استفاده از سوسپانسیون، الگوی آنتی ژنی این میکروارگانیسم به روش SDS-PAGE تعیین گردید. سپس با انجام دات بلات و وسترن بلات بوسیله سرم همان بیماران، آنتی ژنهای غالب شناسایی شدند.در بررسی الگوی آنتی ژنی ناشی از SDS-PAGE، عمده باندهای بدست آمده در ناحیه 97-55 کیلودالتون و برخی دیگر در ناحیه 24 کیلودالتون بودند. نتایج تست دات بلات بیماران نیز مثبت شدند. بعد از آزمایش دات، در آزمایشات وسترن بلات، تنها آنتی ژن پاسخگر در محدوده 97-55 کیلودالتون با آنتی سرم بیماران واکنش داد. در بررسی های کمی، هنگامیکه از سرم تغلیظ شده، توسط سولفات آمونیوم اشباع استفاده می گردید، نتایج وسترن بلات بهتر قابل ارزیابی بود.بررسی وسترن بلات در این بیماران نشان میدهد آنتی ژن 97 کیلو دالتون در باکتری قدرت تحریک سیستم ایمنی را داشته (Immunodominant)  و در این بیماران علیه آن آنتی بادی تولید می شود، لذا جهت تولید واکسن بایستی مد نظر قرار گیرد.

استرس اولسریکی از وقایع مهم بالینی است که کنترل دو عارضه اصلی آن (خونریزی و پرفوراسیون) از جدی ترین مشکلات کارهای درمانی است. اگر چه پرفوراسیون شیوع کمتری داردولی وقتی در یک کودک بدحال بوجود آید بدترین عارضه است. آنچه در این مقاله گزارش شده است یک شیرخوارپسر 11 ماهه است که به مننژیت باکتریال و پرفوراسیون ناشی از استرس اولسر در دئودنوم مبتلا شده است. در بیمار بدحال و در معرض استرس اولسر مهمترین اقدام درمانی، درمان کافی شوک و پروفیلاکسی برای پیشگیری از استرس اولسر و عوارض آنها یعنی خونریزی و پرفوراسیون است.